From Maturity to the Rainbow

The Intensity of Love

From Maturity to the Rainbow

I've always believed that this journey should unfold not just for others, but for myself as well. First comes maturity, and then comes the attainment of a beautiful world, a life full of joy—just like witnessing a rainbow in nature. The same profound feeling arises within when one reaches maturity in all aspects: physically, emotionally, mentally, spiritually, or even politically. Think back to when childhood ended—a new world began, and we were compelled to explore, to become aware of our capabilities. Then came the euphoria, or perhaps more mistakes, as we searched for the right path.

Yes, this process began for me from the very first day I entered the world of art, specifically painting, and I believe it will continue for the rest of my life—it is endless. Every day, something new adds to my awareness, and no matter how much we understand or discover, it’s never enough. Hence, I initiated my collection under the theme From Maturity to the Rainbow.

In my view, an artist cannot dwell on a single subject for too long. Life is vast, and every day I grapple with various aspects of life—religion, politics, emotions, and society. My scattered focus and diverse concerns pushed me to choose, once and for all, a body of work that reflects my personal growth, my life experiences, and the influences of the society I live in. Each painting in this collection serves to express these influences. I believe an artist should contribute to the creation of thought and convey messages to the audience in an intelligent, purposeful, and mindful manner, no matter their level of awareness or capability.

The idea of merely capturing my emotions in a decorative image for a wall has always seemed meaningless to me, and it still does. The colors you see in my work are all deeply influenced by my years working in the realm of Persian painting, and, of course, by the psychological impressions left by my surroundings and time. I have never taken pleasure in dark, somber colors—they do not define me. This doesn’t mean everything in my world is romantic or sweet; rather, I find intensity in these bright, radiant hues. The combination of these colors sometimes liberates me—from joy, sadness, anger, even from the silence of my emotions and imagination. To me, all these feelings coexist; I have never viewed or thought of them as absolute.

I take great joy in the Persian blue, which often appears in my work. The swans in my paintings symbolize saints—humans who seek love and often suffer from a lack of understanding of their own essence, of something they possess but may not know how to use, or may not want to use. The pairing of the swan and the horse represents the meeting of two noble, loving beings. Often, I draw lessons from nature, observing the characteristics of animals and plants closely. I believe humans should learn from these elements and incorporate them into their lives. Sometimes I even notice that certain instincts and traits are shared between humans, animals, and plants, and I reflect this connection in my works.

The rush of colors in my paintings, the simplification of forms—they all emerge from the impatience and anxiety within me, a reflection of the mundane struggles of my life and those around me. The message of love and awakening is clear in most of my works. I love the idea of inviting people to love, and in my own life, it is my top priority. This, I believe, is a fundamental need for modern humans, especially for the people of the society I’ve lived in, who often overlook this crucial aspect, resulting in a bleak, grey community that lacks compassion for others. In my recent works, butterflies frequently appear, symbolizing patience and the journey towards a happy ending.

I have also depicted phoenixes in some of my pieces, representing the rise from ashes and reaching perfection through fire. After all, a life filled with love and artistic motivation is inseparable from who I am. Perhaps that’s why my palette is so filled with color.My works are few and far between, created not in haste but in moments when they, like poetry, demand to be brought into existence. This happens in times of overwhelming joy or deep pressure—perhaps madness, even. I have never created anything in an ordinary state of mind.

My invitation to love began here—with the lonely souls...

As Avicenna, the great philosopher, once said:​​​​​​​
“A beautiful image in the imagination is the cause of the intensity of love.”
The intensity of love creates desire,
and desire fuels movement.

The signs of a lover’s ailment are almost limitless and so diverse that no one can fully grasp or understand them. Avicenna acknowledges that lovers are capable of “immersing themselves in a state beyond joy.”

To me, love is something like stress, pushing a person to think and then act to attain the goal shaped from that imagined desire.

According to Avicenna, if the illness of love is not treated in time and the lover is left to their own devices, they may resort to self-destruction, or fall into "burnt melancholy," which causes indifference and lack of dreams. This, if unchecked, can lead to madness or mania.

The human nature instinctively yearns for perfection and flees from imperfection. Therefore, it is essential to understand and comprehend love, recognize its wounds, and ensure it is healed. Remaining only in the realm of fantasy brings nothing but sickness and darkness.

The first step for a person in need is self-love. When you love yourself, others cannot help but love you. They cannot leave you alone when you’re in solitude, and they will not refuse to take your hand when you extend it for help. And this all begins with oneself, bringing about collective fulfillment—like creating a vibrant and joyful society.

Love is like a light in the darkness; it will eliminate all that is wicked and make even the darkest colors shine brighter.

In the end, may the goodness that is born of this remain with you forever.
With hopes for growth toward the rainbow.

Mahsa

همیشه فکر می‌کردم که این مسیر نه فقط برای دیگران، بلکه برای خودم هم باید به این شکل طی شود. ابتدا بلوغ باید اتفاق بیفتد و بعد از آن رسیدن به جهانی زیبا و روزگاری خوش، مانند دیدن رنگین‌کمان در طبیعت. همین احساس درون انسان شکل می‌گیرد وقتی در تمام جنبه‌ها به بلوغ می‌رسد: بلوغ در جسم، روح، ذهن، عاطفه و حتی سیاست. دقیقاً مثل زمانی که دوران کودکی به پایان می‌رسد و دنیای جدیدی آغاز می‌شود که باید در آن چیزهای جدید کشف کنیم و به توانایی‌های خود آگاه شویم. سپس شادی‌ها آغاز می‌شوند، یا شاید بیشتر اشتباه می‌کنیم تا راه درست را پیدا کنیم.

بله، این روند از اولین روز کاری من در عرصه هنر و نقاشی شروع شد، و فکر می‌کنم تا پایان عمرم ادامه خواهد داشت؛ چرا که این مسیر پایانی ندارد. هر روز چیزی به آگاهی من افزوده می‌شود و هر چقدر هم که بفهمیم و کشف کنیم، باز هم کم است. به همین دلیل، مجموعه خودم را با نام از بلوغ تا رنگین‌کمان آغاز کردم.

به نظر من، هنرمند نمی‌تواند در دوره‌ای خاص تنها به یک موضوع فکر کند. من در زندگی روزمره با موضوعات مختلفی همچون جنبه‌های مذهبی، سیاسی، احساسی و اجتماعی درگیر هستم. این تنوع دغدغه‌ها و عدم تمرکز باعث شد تا یک بار برای همیشه، مسیری انتخاب کنم که در آن روند رشد و زندگی خودم و تأثیرات جامعه را به تصویر بکشم و هر نقاشی را برای بیان این موارد خلق کنم. به باور من، هنرمند باید تولیدکننده اندیشه باشد و پیامی را که به مخاطب منتقل می‌کند، هدفمند و هوشمندانه ارائه دهد، در هر سطحی از آگاهی و توانایی.

اینکه من تنها احساساتم را در قالب یک تصویر زینتی برای دیوار به نمایش بگذارم، همیشه برایم بی‌معنا بوده و هست. رنگ‌هایی که در آثارم می‌بینید همگی از تأثیرات کار من در حوزه نقاشی ایرانی و همچنین از تأثیرات روانی دوران و محیط اطرافم گرفته شده‌اند. من هرگز از رنگ‌های تیره و تار لذت نبردم، آن‌ها معنای من نبودند. البته این به این معنا نیست که همه چیز برای من رمانتیک و دلپذیر است؛ بلکه شدت و هیجان را در رنگ‌های درخشان و روشن می‌یابم. این رنگ‌ها کنار هم قرار می‌گیرند و گاهی مرا از هر احساسی، چه شادی، چه غم، چه خشم و حتی خاموشی احساسات و خیال رها می‌کنند. به باور من، تمام این احساسات در کنار هم وجود دارند و هرگز به صورت مطلق آن‌ها را ندیده‌ام یا درک نکرده‌ام.

من از رنگ آبی ایرانی بسیار لذت می‌برم و آن را به وفور در آثارم به کار می‌برم. قوها در آثارم نمادی از قدیسان و انسان‌هایی هستند که در جستجوی عشق‌اند و گاهی از نداشتن چیزی که در ذات خود دارند رنج می‌برند. اسب‌ها و قوها، که در آثارم کنار هم ظاهر می‌شوند، نمایانگر برخورد دو ذات نجیب و عاشق هستند. اغلب از طبیعت درس می‌گیرم و به ویژگی‌های حیوانات و گیاهان با دقت نگاه می‌کنم. به نظرم انسان باید از همه این چیزها درس بگیرد و آن‌ها را در زندگی خود به کار گیرد. گاهی نیز متوجه می‌شوم که خصوصیات و غریزه‌هایی مشابه در انسان، حیوان و گیاه وجود دارد و این موضوعات را در آثارم منعکس می‌کنم.

شتاب رنگ‌ها در نقاشی‌هایم و خلاصه‌سازی اشکال، از بی‌صبری و اضطراب درونی من سرچشمه می‌گیرد که ناشی از روزمرگی‌ها و فشارهای این دوران است. پیام عشق و بیداری در بیشتر آثار من به وضوح دیده می‌شود. من دعوت به عشق را دوست دارم و این مسئله در زندگی شخصی‌ام نیز اولویت اول است. عشق ورزی در دنیای امروز، به ویژه برای مردمی که در جامعه‌ای که در آن زیسته‌ام، نیاز بسیار مهمی است که اغلب نادیده گرفته می‌شود، و نتیجه آن جامعه‌ای خاکستری است که حتی به دیگری هم رحم نمی‌کند.

در آثار اخیرم پروانه‌ها به چشم می‌خورند که برای من نماد صبر و رسیدن به پایانی خوش هستند. همچنین ققنوس‌ها در برخی از نقاشی‌هایم دیده می‌شوند؛ نمادی از برخاستن از خاکستر و رسیدن به کمال از میان آتش. به هر حال، زندگی عاشقانه و انگیزه‌های هنری من از من جداشدنی نیستند. شاید تمام انباشتگی رنگ‌ها در آثارم نیز به همین دلیل باشد. آثار من زیاد نیستند و هر روز خلق نمی‌شوند؛ چرا که هر اثر باید مثل شعری پدیدار شود و به تصویر درآید. این اتفاق همیشه از شدت شادی یا فشارهای شدید رخ می‌دهد—شاید همان دیوانگی! من هرگز در حالت عادی چیزی خلق نکرده‌ام.

از بلوغ تا رنگین‌کمان

دعوت من به عشق از همین‌جا آغاز شد! از انسان‌های تنها...

به گفته ابوعلی سینا، بزرگ‌مرد فلسفه و حکمت:
"تصویر زیبایی در خیال، عامل حدت عشق است."
حدت عشق، میل ایجاد می‌کند
و میل، عامل حرکت است.

نشانه‌های بیماری عاشقان تقریباً نامحدود است و آن‌چنان متنوع که هیچ فردی قادر به درک و فهم کامل آن‌ها نیست. ابوعلی سینا تصدیق می‌کند که عاشقان می‌توانند "خود را در فضایی فراتر از شادی غرق کنند."

عشق، به نظر من، چیزی شبیه به استرس است که انسان را وادار به فکر کردن و سپس حرکت کردن به سوی هدفی می‌کند که از خیال به آن رسیده است.

ابن سینا معتقد است که اگر بیماری عشق زود درمان نشود و عاشق به حال خود رها شود، ممکن است به خودکشی دست بزند یا دچار سودای سوخته شود؛ حالتی که باعث بیماری بی‌تفاوتی و بی‌رویایی می‌شود و در نهایت منجر به مالیخولیا یا مانیا خواهد شد.

ذات انسان به‌طور غریزی کششی به سمت کمال دارد و از نقص گریزان است. بنابراین، ضروری است که عشق را فهمید، درک کرد و نوع آسیب‌های آن را شناخت و حتماً به درمان آن پرداخت. ماندن در مرحله خیال، تنها مریضی و تاریکی به دنبال دارد.

قدم اول برای انسان نیازمند، عشق‌ورزی به خود است. وقتی خودت عاشق خودت باشی، دیگران نمی‌توانند عاشقت نشوند؛ نمی‌توانند تو را رها کنند وقتی تنهایی؛ نمی‌توانند دستت را نگیرند وقتی برای کمک و یاری دست دراز می‌کنی. این همه، ابتدا از خودت آغاز می‌شود و سپس دستاوردی جمعی به همراه دارد. مثل خلق یک جامعه رنگین و شاد.
عشق، دقیقاً مانند نوری در تاریکی است که هر پلیدی را از بین می‌برد و حتی چرک‌ترین رنگ‌ها را درخشان‌تر می‌کند.

و در نهایت، نیکویی پدید آمده، مبارک شما باد تا ابد.
به امید بلوغ تا رنگین‌کمان.

مهسا

حدت عشق​​​​​​​

Ways of communication